Op Witte Donderdag hebben we overwogen wat het verband is tussen de eucharistie en het sacrament van het huwelijk. Vanwege het Jaar van het Huwelijk in onze parochie, beleven we de gebeurtenissen van Christus’ lijden, sterven en verrijzen in het perspectief van het huwelijk.
Op Goede Vrijdag heb ik gesteld dat het sacramentele huwelijk nagenoeg dood is. Vrijwel niemand trouwt meer voor de kerk. Dat is een parallel tussen het huwelijk en de dood van Christus.
Ik zou geen gelovige zijn als ik met Pasen niet uitsprak dat het huwelijk kan verrijzen, zoals Christus verrezen is. Dat zal niet gemakkelijk zijn. Iets dat langzaam is verdwenen, zal ook maar langzaam terugkomen. De samenleving zit zo in de tang van een eenzijdig ideaal van vrijheid en gelijkheid, dat er geen ontsnappen aan lijkt. Het huwelijk lijkt hopeloos ouderwets en zelfs een bedreiging voor vrijheid en gelijkheid. Maar zoals Christus uit het graf ontsnapt is, zo zal er ook geen houden aan zijn als onze ogen weer open gaan voor de waarde van het goedverstane huwelijk.
Daar zijn volgens mij drie dingen voor nodig. Op de eerste plaats dat we openstaan voor de morele natuurwet. We hebben momenteel veel aandacht voor de natuur en dat is positief. Maar er is ook zoiets als ‘de natuur der dingen’; de dingen zoals ze bedoeld zijn; hun doel. Daar is een geestelijke benadering voor nodig. Een rationele insteek die erkent dat wij de werkelijkheid niet gemaakt hebben, maar dat we een deel zijn van die werkelijkheid. Het individu maakt van nature deel uit van een gezin. Een gezin maakt deel uit van een gemeenschap. Gemeenschappen vormen een natie.
Het christendom heeft tot in de vorige eeuw voor het bindende weefsel gezorgd, zodat er geen onoverkomelijk kloof is tussen het individu, het gezin, zijn gemeenschap en zijn land. Er zijn ook denkers die dit zonder het christelijk geloof bepleiten, maar zij zijn wel schatplichtig aan het christelijke gedachtegoed. Als we erkennen dat er een natuurlijke orde is, dan ontstaat er weer lucht voor mensen om te doen wat eigenlijk normaal is. Trouwen, trouw zijn, een gezin stichten en bijdragen aan het welzijn van een gemeenschap en van je land. Ik weet dat het voor jonge mensen moeilijk is, al is het maar om een huis te kopen. En er zijn nog meer drempels. Maar goed voorbeeld doet goed volgen.
Dat brengt me bij het tweede punt. Wij moeten als katholieken een voorbeeld van trouw geven. Dat betreft niet alleen het huwelijk. Op de dag van de Heer, op zondag, naar de kerk gaan, is een belangrijk voorbeeld van trouw. Niet omdat de pastoor het wil, maar omdat het hoort bij Gods geboden. Alleen gaan als je zin hebt, als het zogenaamd van binnen komt, is een verleidelijke gedachte. Gaan als je geen zin hebt, lijkt onoprecht. Maar dat is niet onoprecht, dat is trouw. Mocht je onoverkomelijke weerstanden hebben tegen een bepaalde plek of een persoon, dan ga je toch gewoon elders? Het maakt niet uit waar je gaat, áls je maar gaat. Zo geef je een voorbeeld van trouw. En dit werkt door in de wereld om je heen. Het wordt gezien. Het wordt misschien ook bespot, maar stiekem meer gewaardeerd dan je denkt. En als de één gaat, denkt de ander eerder: Laat ik ook maar weer gaan.
Ten derde, en daarmee wil ik besluiten, het gebed. De crisis rond huwelijk en gezin is zo groot, dat we er niet op eigen kracht uitkomen. Ik weet nog goed hoe in de jaren ’80 het Seminarie in Den Bosch opnieuw begon. Velen verklaarden de bisschop voor gek. Er was zelfs vijandigheid. Maar de bisschop, Ter Schure zaliger, zette door, aangespoord door geestverwanten. En wat toen ook ontstond was een Gebedskring. Een verband van duizenden mensen in het land die baden voor de priesters en om roepingen in ons bisdom. En de roepingen kwámen. Bidden helpt. Het is van wezenlijk belang om dingen los te wrikken die vastzitten.
Daarom lanceert de parochie met Pasen het zn. parochiegebed. Een gebed waarin we Christus vragen om ons te hulp te komen. Ik wil u vragen om het gebed dagelijks te bidden. De lettertjes zijn misschien wat klein, maar de volgende druk zal groter zijn. En als u een loep nodig heeft, kunt u het bonnetje aan de parochie geven. Als u maar bidt. Heel hartelijk dank daarvoor! We zullen zien dat mensen op verrassende wijze de werking van de genade ervaren. En wij zelf ook. We worden nog meer mensen zoals we van nature bedoeld zijn. Mensen die een voorbeeld van trouw geven en mensen van gebed. Amen.
Alleluia. Christus is verrezen. Hij gaat ons voor naar Galilea. Alleluia!
Voorbede
Voor de herders van de kerk, dat zij een goed voorbeeld mogen geven van wijsheid en van trouw, ter bemoediging van de gelovigen. Laat ons bidden.
Voor de wereldse leiders, dat zij voldoening vinden in goed bestuur en standhouden tegen de verleidingen van macht en ideologie. Laat ons bidden.
Voor de gezinnen in onze parochie, met al hun zorgen en lasten, dat zij in Christus een leraar vinden die niet bedriegt en een vriend die niet teleurstelt. Laat ons bidden.
Om roepingen tot het sacrament van het huwelijk, dat jonge christenen geholpen worden om niet zichzelf te zoeken maar het welzijn van de kerk en de gemeenschap. Laat ons bidden.
Voor hen die eenzaam zijn of bedroefd om wat het leven hun gebracht heeft, dat zij opnieuw durven beginnen zoals de apostelen na de verrijzenis van Christus. Laat ons bidden.
Voor onze persoonlijke intenties (…), voor de dopelingen en onze dierbare overledenen. Dat allen mogen delen in de kracht van Christus’ verrijzenis. Laat ons bidden.
De H. Mis wordt aan God opgedragen voor: (intenties noemen)
