Soms willen mensen twee Hosties, om er één te geven aan iemand die moeilijk de bank uit kan. Dat begrijp ik. We vormen één gemeenschap als we deelkrijgen aan het Lichaam en Bloed van Christus. Tegelijk is de Hostie iets om met de nodige plechtigheid te ontvangen, waarbij we ‘amen’ zeggen op de woorden ‘Lichaam van Christus.’ Hoe zouden we een oplossing kunnen vinden die recht doet aan de saamhorigheid en tegelijk de eerbied voor Christus uitdrukt? Het is nl. zo dat de H. Communie, als die van A naar B gebracht wordt, in een vergulde pixis hoort te rusten (hostiedoosje). Zo laten we zien dat onze Koning letterlijk goud waard is. De pixis vangt ook kleine hostiedeeltjes op (partikels) waarvan de kerk altijd gezegd heeft: zoals we met kleine gouddeeltjes zorgvuldig omgaan, zo des te meer met deeltjes van het Lichaam des Heren. Dat is ook de reden dat ik het corporale (de vierkante witte doek waarop de Hosties rusten) partikelvrij maak met de pateen (de vergulde platte schotel). Zelf breng ik regelmatig de H. Communie naar zieken. Dan draag ik de pixis om mijn hals, in een geborduurd zakje. En de stola laat zien dat de Heer aanwezig is in het sacrament. Wat de Missen in de kerk betreft, is het voldoende om een seintje te geven als iemand niet naar voren kan komen. Dan ga ik er rustig naartoe. En als ik het vergeet, trek me maar aan mijn kazuifel. Zwaaien mag ook.
Pastoor Schilder
