De Heer Jezus zuchtte toen Hij een doofstomme genas. Even later in het evangelie zucht hij opnieuw, als de Farizeeën hem om een teken vragen uit de hemel. Christus slaakte een zucht uit het diepste van zijn hart en zei: “Wat verlangt dit geslacht toch een teken?”
Met deze parallel, het zuchten van Christus, laat Marcus de ironie voelen in het leven van de Heer. Die stelde zóveel tekenen en toch bleven sommigen om tekenen vragen. Iemand heeft ooit gezegd: ‘Voor wie God liefheeft is geen teken nodig; voor wie God niet liefheeft is geen teken genoeg’.
Dat merken we ook in ons leven. Mensen kunnen God allerlei verwijten maken over wat mis is gegaan in hun leven, maar ze kijken niet voldoende naar zichzelf. Terwijl anderen, die evenveel of nog meer geleden hebben, juist zijn gekomen tot geloof en tot dankbaarheid.
De dove uit het evangelie werd geholpen om tot geloof te komen, langs de weg van zijn lichamelijke genezing. Anderen brachten hem daarvoor bij Christus. Net als bij de lamme, die door het dak werd neergelaten. Die werd ook door anderen, vrienden, bij de Heer gebracht. Zo gaat het nog steeds. Ook bij jonge mensen. De een neem de ander mee.
Laten we nog even stilstaan bij het aspect van doofheid. Een slechthorende parochiaan werd door een oorontsteking drie weken volledig doof. Zij schreef:
‘Omdat ik tijdelijk was uitgeschakeld, kon ik nadenken. Ik was niet depressief. Ik bad: ‘Heer geef mij moed, kracht en sterk mij in deze eenzaamheid.’ Ik ging achter mijn computer vandaan om de mensen beneden, in het huis waar ik woon, op te zoeken. Ik vertelde hun dat ik weken niets kon horen en wat daar de reden van was. Ze begrepen het en namen me op in het gezelschap. Ik had een schrift meegenomen. Als ze met me wilde praten, dan werd het een schriftelijke discussie waar we allen om moesten lachen. Nadien kom je thuis; stilte, rust, eenzaamheid. Daar moet je ook aan wennen. Het voelde als een soort retraite, een bezinning. De zin van het bestaan zoeken, nadenken over het leven. Wat je nog kunt doen en verbeteren. En bidden.’
Deze vrouw verwoordt de boodschap van Ziekenzondag: De zieke mens, al kan hij niet alles doen wat hij zou willen doen, door Gods genade opent zich altijd een weg. Geestelijk en/of lichamelijk. Christus nam de doofstomme apart, buiten de kring. Zo wil Hij er persoonlijk zijn voor elke zieke. En wij kunnen Hem daarbij helpen, als arts, ziekenbezoeker, als bidder, als medemens. Moge Nationale Ziekendag dag mensen inspireren tot navolging van Christus die de zieken liefheeft. Hij wil dat allen zijn stem kunnen horen. Amen.
Voorbede:
Voor de Kerk, dat zij de zieken bij Christus mag brengen en Christus bij de zieken. Laat ons bidden.
Om zegen over de reis van paus Franciscus door Azië en naar België. Dat hij velen mag bezielen tot geloof, hoop en liefde. Laat ons bidden.
Voor de politieke leiders, dat zij zieken niet alleen zien als een kostenpost, maar als volwaardige mensen. Laat ons bidden.
Voor de zieken in onze parochie, dat zij de nabijheid van Christus mogen ervaren, in grote en kleine tekenen. Laat ons bidden.
Voor de gezonden, dat zij iets van hun tijd en energie opofferen om het leed van zieken te verlichten. Laat ons bidden.
Voor onze persoonlijke intenties, voor de dopelingen en onze dierbare overledenen; dat zij ten volle mogen delen in de verlossing van Christus. Laat ons bidden.
