Het viel niet mee om na twee maanden weer een preek te maken. Daarom kijk ik door de ogen van een zieke naar de lezingen. Het is immers Nationale Ziekendag. En de kerk doet daar aan mee. Door haar gebed en door samenkomsten voor zieken. Vrijdag was er een middag in Hoogeloon en vandaag/zondag in Bladel. Dat is een goede zaak, want maar al te gauw krijgen zieken het gevoel dat ze nutteloos zijn, een last voor de omgeving.
Het onderwerp van de broederlijke vermaning in de lezingen lijkt meer voor gezonde mensen, die mobiel zijn, goed in hun vel zitten. Iemand die afdwaalt weer op de goede weg krijgen kost veel energie en die hebben zieken juist nodig voor hun eigen herstel. Toch kunnen we de broederlijke vermaning vanuit het perspectief van ziekte beter begrijpen. Laten we een dokter nemen. Die ziet iemand achteruit gaan omdat hij zijn gezondheid verwaarloost. Hij waarschuwt hem één keer, twee keer, misschien benadert hij nog het thuisfront om de zieke maar te bewegen tot een gezondere levensstijl. Als dat niet lukt, dan is de patiënt zelf verantwoordelijk voor de gevolgen.
In het geloof is het net zo. Als een medechristen de verkeerde weg op gaat, dan wordt er iets van ons gevraagd. Hoe meer we van iemand houden, des te eerder zullen we proberen te helpen. Niet uit de hoogte maar uit liefde. En daar wringt hem vaak de schoen. We hebben genoeg kritiek op anderen en we praten eerder over hen dan met hen. Jezus wil dat omdraaien. Praat eerst met elkaar. Als we dat niet eens durven, wat geeft ons dan het recht om praatjes rond te strooien? Jezus wil niet dat wij praatjes rondstrooien, Hij wil dat wij praten.
Terug naar de zieken, de Heer nodigt ons uit om tijd te maken om met hen te praten. Niet om hen te vermanen, maar om naar hen te luisteren. En de laatste zin in het evangelie is ook een uitnodiging om met zieken te bidden. Daar is een beetje durf voor nodig. Als ik zieken bezoek, bid ik na afloop met hen. Vaak komen dan pas de tranen. Dan wordt een snaar geraakt die in onze haastige en efficiënte tijd makkelijk vergeten wordt. Een zieke is meer dan zijn ziekte. Hij heeft niet alleen een lichaam maar ook een ziel.
Tenslotte, de tweede lezing verwoordt iets waar wij allen toe in staat zijn, zieken of gezonden: ‘Bemin je naaste.’ Hoe weinig iemand fysiek ook kan, hij is wel in staat tot liefde. De liefde die een zieke geeft is nog kostbaarder, als balsem in een broos vaasje. Dat kost meer. Bidden we voor de zieken in onze parochie. Dat zij zich bemind voelen en dat zij ook kunnen beminnen. We hebben elkaar nodig om de wet van de liefde te kunnen vervullen. Amen.
Voorbeden
Voor de herders in de kerk die ziek zijn, we denken heel bijzonder aan bisschop Smeets in Roermond. Dat hun ziel gesterkt wordt om het lichamelijk lijden te kunnen dragen of te boven te komen. Laat ons bidden.
Voor de politieke leiders, speciaal de minister van Volksgezondheid en zijn medewerkers. Om wijsheid bij het maken van beleid en om een goede opvolger na de verkiezingen. Laat ons bidden.
Voor de zieken in onze parochie, dat zij in hun ellende komen tot een ervaring van troost en kracht, door het gebed en door de liefde. Laat ons bidden.
Voor hen die niet meer geloven in de zin van liefde en gebed, dat hun verharding plaats maakt voor inkeer en innerlijke genezing. Laat ons bidden.
Uit dankbaarheid voor onze gezondheid, dat het ons mag inspireren tot meer daden van zorg en naastenliefde. Laat ons bidden.
Voor de intenties van onze gemeenschap, voor de dopelingen en voor onze dierbare overledenen, dat zij voor altijd bij de Heer mogen zijn, zonder ziekte of pijn. Laat ons bidden.
