Komende week vieren we de gedachtenis van de H. Antonius van Padua, op 13 juni. Antonius wilde eigenlijk missionaris in Afrika worden, maar door ziekte bleef hij aan het klooster gekluisterd.
Hij begreep dat de wil van God voor hem anders was. Nadat hij weer op krachten gekomen was, heeft hij in Europa gemissioneerd. Daar was het blijkbaar harder nodig.
Iets heel graag willen is een kracht. Aanvaarden dat iets anders gaat, is een grótere kracht. En de wil van God doen is de grootste kracht. Zo kunnen we het leven van Antonius ongeveer samenvatten.
We zien het ook bij Adam en Eva in de paradijstuin. De slang laat hen iets heel graag willen. Eva probeert nog tegengas te geven, maar de verleiding is te groot. En zo verliezen zij de nabijheid van God. Wie de wil van God naast zich neerlegt, verwijdert zichzelf van God. En wordt bang van God.
In het evangelie legt Jezus ook uit hoe kostbaar het is om de wil van God te doen. Dat is nog belangrijker dan familie van Jezus zijn. Zijn moeder en zijn neven stonden dicht bij Jezus, eigenlijk zoals Adam en Eva dicht bij God stonden in het paradijs. Maar dat was nog geen garantie voor het volbrengen van de wil van de Vader. En juist daardoor komen wij op één lijn met Christus, die ook gehoorzaam was aan de Vader.
Familie zijn van iemand is iets moois. Maar als het omslaat in elkaar gebruiken voor eigen doeleinden, dan wordt het vreselijk. Christus heeft het familieleven willen heiligen, door het te betrekken op de liefde van de Vader. Zo worden we in onze oorspronkelijke betrekking tot elkaar geplaatst: als broeders en zusters. Uiteindelijk zijn we allemaal familie, ‘uit Adam en Eva’ zeggen we dan.
Ook al merken we telkens weer de invloed van het kwaad, waardoor relaties verstoord of geperverteerd worden, volgens Sint Antonius hoeven we niet bang te zijn. Een van de dingen die hij gezegd heeft is:
‘De duivel wordt bang voor ons als we bidden en offers brengen. Hij wordt ook bang als we nederig en goed zijn. Hij wordt bijzonder bang als we van Jezus veel houden. Hij rent weg als we een kruisteken slaan.’
Waar de duvel wegrent, daar is het paradijs. De vrede van het paradijs. Mogen wij daar ook weer iets van ervaren in deze eucharistie, sacrament van liefde en vrede. Amen. H. Antonius, bid voor ons.
Voor de herders van de kerk, dat zij ons helpen om de wil van de Vader te doen. Laat ons bidden.
Voor de politieke leiders, dat zij hun medeburgers zien als broeders en zusters voor wiens welzijn zij zich inzetten. Laat ons bidden.
Om roepingen tot het religieuze leven op voorspraak van de H. Antonius, ter ondersteuning van Gods volk. Laat ons bidden.
Voor families die verdeeld zijn geraakt door eigenbelang of gewin, om verzoening door bekering en barmhartigheid. Laat ons bidden.
Om zegen over de maand juni in de parochie, dat wij door de verering van het H. Hart van Jezus ons eigen hart laat meer laten spreken. Laat ons bidden.
Voor onze persoonlijke intenties (…), voor de dopelingen (…) en voor onze dierbare overledenen (…), dat zij mogen stralen als kinderen van God. Laat ons bidden.
