Riet Bos- Smeets,
Ik ben 87 jaar oud en werd geboren in een zeer katholiek Limburgs gezin. Er waren 6 kinderen, waarvan ik als nakomertje bijna 9 jaar jonger was dan mijn jongste broer. Mijn oudste broer werd priester bij de Franciscanen.
Na de lagere school ging ik 3 jaar naar kostschool bij Duitse nonnen in Maastricht, kwam weer thuis om 3 jaar naar de MMS te gaan en volgde in Roermond intern de opleiding tot huishoudlerares. Gaf les aan meisjes van 12 tot dames van 22, cursussen aan huisvrouwen en vormingswerk aan werkende jongeren.
Na mijn huwelijk met Joop heb ik respectievelijk gewoond in Best, Arnhem, Bergeijk en Bladel. Ons huwelijk bleef kinderloos, met als gevolg dat ik nog lang les kon geven en later vrijwilligerswerk kon doen.
In Bergeijk deden Joop en ik veel werk in de parochie en werd ik in de gelegenheid gesteld om de Pastorale School in Eindhoven te volgen, een avondcursus die 2 jaar duurde: 1 jaar basis Bijbel en Theologie en 1 jaar Liturgie.
In Bladel heb ik 25 jaar vrijwilligerswerk gedaan voor De Zonnebloem als Hoofd Gastenbezoek. Via intakegesprekken werden mensen al of niet ingeschreven bij onze vereniging om deel te nemen aan activiteiten of thuis bezoek te ontvangen van een vrijwillig(st)er. Hierdoor heb ik heel veel Bladelse mensen leren kennen met al hun lief en leed en dat onder strikte geheimhouding.
Het contact met mensen is altijd een hobby geweest, maar mijn allerliefste bezigheid is zingen, vroeger in schoolkoren, in een dameskoor voor begrafenissen en huwelijken en vooral in het Gemengd Koor d’Eyckelbergh. Nog steeds zing ik daar hoge alt en doe een duit in het zakje via de muziekcommissie. Lezen is mijn tweede grote liefhebberij.
Wat heeft het geloof in mijn leven betekend? Eigenlijk is het de rode draad altijd geweest in mijn leven. Als kind was het een vanzelfsprekende traditie, als puber begon ik na te denken, werd me bewuster van de persoon Jezus en als volwassene was het geloof mijn leidraad. Vóór het 2e Vaticaans Concilie was God voor mij vooral de rechtvaardige, eisende, strenge God. Door het aggiornamento, de kerk dichter bij de mensen brengen, werd God voor mij vooral de God ven Liefde, dat gaf een gevoel van bevrijding, van meer adem ook. Als lector in onze parochie, maar ook als toehoorder, bewonder ik de teksten uit het Oude en Nieuwe Testament, het wordt me steeds duidelijker hoe God bezig is geweest met het Joodse volk, het bleef masseren om ze rijp te maken voor de komst van Zijn Zoon, onze Verlosser.
De liturgie was in de eerste jaren na het Concilie soms wat losgeslagen, alles moest kunnen, of het nu werelds proza was of Rote Rosen gezongen werd tijdens een huwelijksmis, het mocht allemaal. Vaak was het een beetje wildgroei. Langzaamaan werd het allemaal wat rustiger. Waar ik vaak van genoten heb in onze parochie is het Jongerenkoor van Rini v.d. Velden en het latere Tolad. Wat verdiepten die jonge mensen zich in de lezingen van de zondag of soms in een zelf gekozen thema. Zij ontroerden mij door het vertalen van de Blijde Boodschap naar deze tijd, naar hun eigen leven. Het zou een verrijking zijn voor onze parochie als we weer kinderen en vooral jongeren bij de kerk konden betrekken, dat is de toekomst nu mijn generatie bijna weg is.
Ik wens Pastoor Schilder en het parochiebestuur veel wijsheid en inzicht en hulp van de H.Geest om de weg naar jonge volwassenen en de jeugd te vinden.
